Ik sta voor het houten dressoir. Deze staat vol frutsels en kinderfoto’s van mijzelf. Ik scan nog een laatste keer de woorden die geschreven staan op het papier wat ik in mijn handen houd. Terwijl ik de brief dichtvouw zoek ik een plekje tussen de frutsels om hem neer te leggen. De brief is gericht aan mijn ouders. De woorden samen maken duidelijk aan hen wat ik al een aantal weken weet. IK BEN ZWANGER!
Met deze herinnering ben ik weer even terug in 2008. Ik ben 21 jaar, woon thuis en volg een HBO studie. Die dag kwam een einde aan het leven wat ik leefde, een leven volgens het boekje. Ik was een ‘voorbeeldige’ dochter die helemaal in het ideaal plaatje binnen de maatschappij paste. Toch besloot ik nadat de zwangerschapstest positief was een andere afslag te nemen. Door mijn geheim te delen met mijn ouders werd alles ‘echt’. De maanden die volgden bestonden uit het vinden van een huis, deze inrichten, een vaste baan krijgen en samen met mijn, toenmalige, partner klaarmaken voor de komst van ons kindje. Het was hard werken en op de weg waren vele hobbels, maar het voelde goed. Goed omdat ik luisterde naar mijzelf. Hoe moeilijk of eng het soms ook is sinds deze ervaring push ik mijzelf iedere dag om dichtbij mijzelf te blijven. Dat komt ook vooral omdat ik heb ervaren dat wat er in de werkelijkheid gebeurd helemaal niet eng, pijnlijk of lastig is. Om een voorbeeld te geven. Mijn ouders waren na het lezen van mijn brief heel erg begripvol. Zij boden zelfs aan om ons zoveel mogelijk te helpen. Zij respecteerde mijn keuze desondanks zij zelf niet meteen stonden te juichen bij het idee dat zij opa en oma gingen worden.
Vier dagen voor mijn 22e verjaardag beviel ik van mijn dochter. Ik was moeder. Wauw wat een prachtig gevoel was het toen ik haar voor het eerst vast hield. In mijn volgende blog vertel ik over mijn bevalling en de eerste dagen als moeder.
